دل به تنهائی دگر خو کرده است

غصه هایی به دلم رو کرده است

دشت سینه که ندارد باغ گل

یاد رویت را دلم بو کرده است

گریه کردم بس که در هجرت نگار

هر دو چشمم رو چه کم سو کرده است

بی وفائی کردی و جانم رمید

بین جفا دل رو چو آهو کرده است

دل اگر شد پاره پاره زخم نیست

چون که زخمش را دو ابرو کرده است

{ خزان }