چه این مرداب گل الوده نبایدکرد شنا اینجا    
من ماهی تنها رو نبایدکرد رها اینجا    
مرا ای صاحب این تُنگ به رودخونه رهایم کن   
خودم میرم به اقیانوس توپشت سردعایم کن  
ازین غربت جدایم کن رهایی راروایم کن     
اسیرم کرده ای در این بلور تنگ   
مگر داری توای صیاد دلی از سنگ   
هوای تازه ای دارم هوای آب دریا رو     
 نمیدانی که هرشب من می بینم خواب دریارو     
 ازین غربت جدایم کن رهایی رو روایم کن 

خزان